(Stief)Moederdag
Moederdag… of is een stief moeder geen moeder..
Het ongemakkelijke moment waarop het kind waar je óók voor zorgt, ook al is ze niet jouw kind, zegt dat ze natuurlijk met Moederdag bij haar moeder is. Rationeel denkt je; ja natuurlijk ben je bij je moeder, logisch. En ergens steekt er iets… je wast haar onderbroeken, kookt haar eten, luistert naar haar pijntjes en ruzies met vriendinnen. Je bent er, net als voor je eigen kinderen, ook op tijden waarop je veel liever in een bad gaat liggen met een glas wijn. Maar natuurlijk is ze niet bij jou op Moederdag. Want jij bent haar moeder niet…
Wij hebben een nieuw samengesteld gezin in huis. Hoe kan dat zul je denken?! Nou dat kan zo: onze kippen waren kloeks… dus hebben we bevruchte eitjes onder hun dik geveerde billen gelegd en daar hebben ze 21 dagen heel kunstig op gebroed. Met z’n tweeën. Ons roze gezin, in het kippenhok, kreeg dus 2 kuikentjes. Heel schattig. Onze krielkippen die moederen over 2 barnevelders. Het is té koddig voor woorden! De twee mama-kippen waken over beide kuikens alsof ze van hen zijn. Als wij aan komen lopen spurten de kleintjes naar de mama’s en duiken weg onder de vleugels die al klaar staan als een open garagedeur. Geen vragen, wie is mijn mama, waar is de loyaliteit naar biologische ouders en ik denk dat ze voor het gemak Moederdag even overslaan.
Eigen kinderen
Met Moederdag voel ik me vooral een bevoorrecht mens. Het feit dat mijn zoon er is, hij mij daarmee dus moeder maakt is voor mij zo’n dankbaar gegeven, dat ik een cadeautje daar echt ondergeschikt aan vind.
Stiefkinderen
Bij stiefmoeders kan dit wel een dingetje zijn. Een bol wol die vreselijk in de war is. Want wat heeft te maken met mijn ego, met dankbaarheid en respect, waar ligt de verantwoordelijkheid en hoe zit het met loyaliteit en grenzen aangeven?
Is het kind verantwoordelijk voor het goede gevoel van de stiefmoeder. Nee, dat zijn ze niet. Zouden ze dan bij het gezin van papa moeten zijn, omdat dat toevallig zo uitkomt dit jaar? Of gaan ze bij uitzondering eerder naar hun eigen mama? Natuurlijk horen ze bij hun moeder te zijn. En hoort hun moeder deze dag met haar dochter of zoon te vieren.
Wat te doen met het gevoel dat stiefmoeders krijgen als hun stiefkinderen “natuurlijk naar hun eigen moeder gaan”! Wat gebeurd er? Voel je je niet gezien, ondergewaardeerd, alsof je alles voor ze doet en niet bedankt wordt?
Wat er echt aan de hand is; leef jij het leven dat je werkelijk leven wilt? Ben jij wie je echt zelf, in de kern van je wezen, wilt zijn?
Zijn de taken, of de rol die je hebt aangenomen, passend bij het leven dat je wil? Of doe je te veel/ te weinig?
Waar ligt de verantwoordelijkheid?
Op het moment waarop mijn man mij vroeg; “wil je me meehelpen bij het mee opvoeden van Sieske want ik weet niet altijd wat te doen. Wil je met me sparren en mag ik je om raad vragen. Wil je me helpen?” Vanaf dat moment werden er dingen anders. Niet zo zeer de dingen die ik deed, maar wel de intentie vanwaaruit ik ze deed. Ik voelde zijn waardering omdat hij het af en toe even niet wist. Ik voelde de dankbaarheid als hij zag dat wat ik dacht of deed hielp.
Nou zul je kunnen denken, is dat geen retorische vraag? Je hielp toch al mee? Ja dat klopt! En had je dan ooit nee gezegd als hij dit gevraagd had? Nee dat had ik niet! En toch is die vraag van essentieel belang. Iets wat heel erg duidelijk is benoemen geeft dankbaarheid, geeft het gevoel dat je een keuze hebt en maakt dat je het gevoel hebt dat je inzet wordt opgemerkt en gezien.
Vanaf dat moment vind ik het ook niet meer dan normaal dat mijn stiefdochter met Moederdag bij haar eigen lieve mama is. Dan kan ik het zo ontzettend fijn vinden als ze zegt, met het ontbijt wil ik wel nog bij jullie zijn en dan ga ik daarna naar mama. Dan voel ik dat een cadeautje helemaal niet nodig is, omdat alles wat ik doe, binnen mijn eigen grenzen valt en uit liefde voor haar, mijn man en gezin gedaan wordt.
Bij Moederdag ben ik vooral dankbaar naar mijn eigen moeder, dat ze mij, samen met mijn vader, het leven heeft gegeven. Dat heb ik Sieske niet, ik geef haar liefde, zorg en ondersteuning. Passend bij een stiefmoeder. Ik heb haar het leven niet gegeven, ik probeer haar leven een beetje makkelijker en leuker te maken. Ik voel me op die dag vooral gezien door mijn man die me laat merken dat hij mij als moeder van zijn zoon en stiefmoeder van zijn dochter heel erg waardeert. Daar ligt de lijn, ik ben haar stiefmoeder doordat ik getrouwd ben met haar vader.
Een bol wol, in de war…
Ik zeg het vaker, een samengesteld gezin is een bol wol, en als je die uit de knoop wilt halen dan moet je er even bij gaan zitten. Ga je verwoed aan de touwtjes trekken dan maak je de knoop groter en strakker. Neem afstand om het te overzien, vraag iemand met je mee te kijken en ga dan weer terug “naar binnen” om het rustig lost te peuteren. Met het vertrouwen dat je weet wat je aan het doen bent! Vanuit liefde, voor jezelf, je partner en je gezin. Je doet het goed!
Liefs, Femke Joy.
Deze blog is geschreven door Femke Joy Huibers-Saffrie.
Echtgenote van Vincent, stiefmoeder van Sieske (20) moeder van Fedde (7), Sister en boven alles Vrouw. Ik houd van kampvuren, een goed boek, chocolade en de Liefde
Vond je dit inspirerend?
Deel het op social media: