Papa’s, je denkt dat je haar helpt.. maar is dat ook zo?<br/><br/>

Je hebt een kind, vaak een dochter, maar het gebeurt ook bij zonen. Wat hebben ze al veel meegemaakt. Jij bent gescheiden en daar hebben zij niet om gevraagd. Je hart breekt als ze huilen om hun moeder, of als ze jou weer moeten missen. Je hart breekt als ze jou de schuld geven. En als ze boos zijn op jouw vriendin kun je haast niet anders dan de kant van jouw kind kiezen, ze hebben het namelijk al zo moeilijk. Een nieuwe vrouw in jouw leven, als jouw kinderen maar niet gaan denken dat ze nu op een tweede plek komen.

Het gevolg is dat ze iets meer mogen. Iets meer, nee zeker niet alles. “Maar ik doe gewoon niet zo moeilijk en wat ze vragen mag meestal wel.” Of, “ik respecteer hun grenzen, als zij mijn vriendin niet willen zien dan is dat prima, en als ze niet willen dat ik over haar spreek dan doe ik dat toch gewoon niet.” Want waarom ook niet?

Wat is het ergste dat er kan gebeuren?… ik vertel het je.

Toen ik 17 was verloor ik mijn zusje. Ik spijbelde veel, maar dat vond mijn moeder gezellig. Mijn school snapte het wel en als ik weer eens te laat de les in kwam dan waren ze “blij mij te zien”. Niemand zei er iets van. Wat ik wilde kreeg ik. Als ik eerder naar huis ging dan vroegen de leraren me, “voorzichtig te rijden”. Er was een les waarop mijn mobiele telefoon ging, dat was in 1997 best apart en de lerares zei dat ze daar niet van gediend was. Ik liep huilend weg en de klas was boos op haar, gezien mijn situatie moest dat geen probleem zijn. Bijna beschaamd keek ze me aan, “oja…sorry”. Er was een moment waarop mijn nichtje mijn shampoo op had gemaakt en boos schreeuwde ik naar beneden. “Wie er *&@%#%$ mijn shampoo op had gemaakt”. Mijn vader kwam direct in actie, kocht een nieuwe en kwam die boven brengen.

Ik weet nog dat ik op dat moment dacht, wat ben ik een vervelend meisje. Maar die gedachte ging ook weer snel weg.

3 jaar later woonde ik op mezelf in Tilburg en ik ging daar op pianoles. Ik vond het lastiger dan ik had verwacht en werd het al snel beu. Toen ik een examen had kwam ik totaal onvoorbereid bij mijn docente aan. Na 5 minuten vroeg ze me te stoppen. Ze keek me boos aan; “jij hebt absoluut niet geoefend”. Ja dat klopte. Ze vroeg me hoe ik het lef had gehad haar tijd zo te verdoen. Ik schrok heel erg, begon te huilen en werd boos. Ik had geen tijd gehad, mijn zusje was overleden en…. “wanneer”, vroeg ze mij. 3 jaar geleden maar daar staat eigenlijk geen tijd voor… Ze was laaiend. Dat mocht ik toch zéker niet als excuus voor mijn slechte gedrag gebruiken.

Wat een heks… wat een vervelend mens… wat een… een… een… een… waarheid. Auw… Ik schaamde me, daar was mijn gekrenkte ego, mijn jaren lange prinses, die alles mocht omdat ik zo veel had meegemaakt, nog helemaal niet aan toe. Ik ben nooit meer terug gegaan naar deze pianolerares.

Maar het bleef knagen en gaande weg kwamen er steeds meer signalen. Een van mijn liefste vriendinnetjes zei bijvoorbeeld “ik vond mezelf helemaal geen leuk mens op die stage, ik was er erg negatief”. Dit soort signalen gaven mij te kennen dat ook ik mezelf niet leuk vond. Zo waren er ook mensen om me heen, die niet direct maar indirect lieten merken dat ze me verwend of veeleisend vonden. Dat deed pijn, een eerlijke confrontatie was fijner geweest. Maar ik denk dat ze bang waren dat ik hun kop eraf zou bijten. En eerlijk is eerlijk ik durf ook niet te garanderen dat ik dat niet had gedaan.

Het heeft me veel gekost. Ik moest namelijk eerst erkennen dat ik iemand was geworden die ik helemaal niet wilde zijn. Ik was boos, bitter, gemeen. Nee, niet altijd en nee, niet erg in het openbaar. Maar van binnen kookte ik met regelmaat. Van binnen was ik helemaal niet blij met wie ik was. Maar dan, wie wil ik dan zijn? Ik keek om me heen en zag vriendinnen of kennissen die ik als voorbeeld kon nemen.

Wat een weg… het voelde alleen en eng…

Wat een belangrijke inzicht is, dat ik aan jullie allemaal wil meegeven… wij zijn voor een groot gedeelte mede-verantwoordelijk voor de volwassen vrouw (of man) die onze kinderen worden. En met “onze” bedoel ik dan in de breedste zin van het woord. De kinderen van onze wereld. Leren wij hen dat als ze gaan huilen ze hun zin krijgen. Dan worden het volwassen mensen die verwachten dat hun baas, hun toekomstige partner en zelfs hun eigen kinderen later, hetzelfde zal/zullen reageren. Staan wij toe dat ze een grote mond hebben tegen ons, dan worden het volwassen mensen die verwachten dat hun partners dit gedrag ook gaan accepteren. Staan wij toe dat ze met manipulatief gedrag krijgen wat ze willen, dan creëren wij er manipulatieve mensen mee die alleen voor hun eigen gewin leven.

Ja ze maken veel mee en nee ze verdienen het niet, alle pijn, al het verdriet, ze verdienen het écht niet.

Maar ze verdienen het ook niet op te groeien als irritante, vervelende en rotte volwassenen. Want weet je wat ik het aller ergste vond? (Als antwoord op de vraag van de eerste alinea, Wat het ergste is dat er kan gebeuren?) Dat ik mezelf niet mocht. Ik vond mezelf zo negatief, zo zwart, zo rot, zo weinig liefdevol, zo oordelend. Dát was mijn grootste pijn. Ik wilde iemand zijn die lief had en die anderen lief kon hebben én door anderen lief gehad wordt. Ik wilde een kloppend en gezond hart. En ja daar, in dat hart van mij, zat en zit nog altijd de pijn van het gemis van mijn zusje. Maar er zit nu ook liefde. Heel veel liefde, voor mezelf en voor allen om mij heen.

De weg die ik gelopen heb om weer vanuit liefde te leven, heeft me veel opgeleverd en ik ben blij met wie ik geworden ben. Ik had niet grenzeloos willen opgroeien maar nu sta ik hier en mag ik anderen ondersteunen. Niet alleen aan Papa’s natuurlijk maar ook aan alle Mama’s. Ik wil jullie vertellen dat het aangeven van grenzen naar jullie kinderen toe, álles te maken heeft met de liefde die je voor hen voelt. Grenzen betekent dat je ze leert een fijn, evenwichtig en liefdevol persoon te worden. Je leert ze dat zij jouw grenzen niet mogen overschrijden omdat je ook van jezelf houd. En wat misschien nóg belangrijker is, dat zij anderen die grens ook niet hoeven te laten overschrijden als het bij hen gebeurd. Je geeft ze een goed voorbeeld. Dit is het lange termijn doel van grenzen aangeven. Ben niet bang, ze kunnen nooit op de tweede plek belanden. Dat gevoel is te bespreken en jouw liefde blijft áltijd immens groot en onvoorwaardelijk voor hen. Ongeacht of je wel of niet een nieuwe partner hebt. Grenzen is liefde… grenzen gesteld vanuit jouw hart… is liefde. Altijd! Ook al voelt het soms niet zo. Kies niet voor het korte termijn, voor de glimlach als ze een nieuwe telefoon mag, voor de opluchting die je voelt als je een confrontatie uit de weg gaat. Kies voor de liefde die je voor hen voelt, voor jouw kinderen. En besef dat ze je nú misschien even niet de toffe ouder vinden maar op lange termijn zullen ze wél van zichzelf kunnen houden. Dát is het aller belangrijkste.

Tot slot, sorry, ik weet niet meer hoe u heet en waar u precies in Tilburg werkt, maar ik wil zeggen, u bent zo belangrijk voor mij. Dank u wel Pianolerares, dank voor het inzicht dat u mij gaf. Want door uw spiegeling ben ik uiteindelijk op de weg terug naar de liefde, terug naar mezelf begonnen en heb ik herinnert wie ik wèrkelijk ben. Ik ben u eeuwig dankbaar.

Liefs, Femke Joy.