Er is een vreselijk Pandemie aan de hand en deze heet niet Corona...
Wat ik nu ga doen vind ik enorm lastig, en toch voel ik dat ik het moet doen… so here I go…
Mijn hart huilt en in alle eerlijkheid is dat niet het enige dat huilt, ook lopen de tranen over mijn wangen als ik jullie dit schrijf. Verbaasd, verdrietig maar boven alles ben ik bang. Bang vrienden te verliezen, bang cliënten te verliezen, bang familieproblemen te krijgen, bang erbuiten te vallen, bang voor boosheid, discussie of oordelen over me heen.
Ik ben niet gevaccineerd. Waar ik dacht een vrije keus te hebben, te doen wat goed voelt voor mij daar voel ik nu dat die keuze helemaal niet zo vrij meer is. Een aantal maanden geleden voelde ik, na het 3 keer verzetten van een vaccinatie afspraak; “ik wacht het nog even af.” Waarom? Omdat het niet goed voelt. In mijn lijf, in mijn gevoel, voelt het niet goed. Ik dacht toen, misschien later, het is nu nog niet zo nodig, ik kijk het even aan.
Ik voel daarin dat iedereen mag doen wat goed voelt. Ja, wat goed “VOELT”. In je lijf voelt namelijk iedereen wat goed voelt en wat niet. En dat kan voor jou iets anders zijn dan voor mij. En dat mag, dat kan, dat is okay. Ik vertrouw erop dat iedereen rekening houdt met elkaar, zorgt voor zichzelf én elkaar. Wat betekent dat als ik verkouden ben ik afstand houd, mijn afspraken afzeg, me laat testen en extra voorzichtig ben met de kwetsbaren onder ons. Je mag erop vertrouwen dat ik mijn verantwoordelijkheid neem. Want het ergste verwijt dat ik nu hoor is dat ik onzorgvuldig of egoïstisch zou zijn. Lieve mens, vertrouw me, ik zorg goed voor mezelf én voor jou…
Waar ik eerder nog voelde; Ik kijk het even aan… voel ik nu; hoe meer druk van de regering, hoe meer do’s en don’ts voor de ongevaccineerde en gevaccineerde hoe slechter het vaccineren gaat voelen…
Mijn man kwam net erg boos thuis. Hij is gevaccineerd én staat volledig achter mijn keuze maar ook naast mij én voor mij, zo blijkt. Hij vertelt: jij mag nu ook niet meer naar de voetbalwedstrijden van onze zoon. “Dan ga ik ook niet meer” zegt hij en beiden weten we dat dát niet de oplossing is. En weer lopen de tranen over mijn wangen. In de buitenlucht… met afstand als je dat wil… mag ik niet meer gaan kijken. Omdat ik mijn hart volg, gehoor geef aan mijn gevoel… mag ik niet meer gaan kijken.
Wie mij kent weet dat ik vanuit liefde leef en probeer minder vanuit angst te leven. Ik wil me niet testen uit angst ziek te zijn, ik wil niet dat mensen zich laten testen uit angst dat ze ziek zijn. Gezonde mensen testen is angst. Ik geloof en vertrouw erop dat mensen thuis blijven en zich dán laten testen om te kijken of ze ziek zijn. En dát is liefde. Je hart volgen, luisteren naar je gevoel, in gesprek blijven met elkaar, dát is liefde.
Waar is ons vertrouwen gebleven? Dat we zorg hebben voor elkaar, het beste voor hebben met elkaar. Waar is ons gevoel gebleven, waar we naar mogen en horen te luisteren bij grote beslissingen? Waar is de vrijheid gebleven waarin een ieder mag beslissen wat er met ons eigen lichaam gebeurt of niet? Waar is het sámen, in plaats van de verdeling?
Ik “denk” niet in wij tegen zij. Ik hoor niet bij een bepaald kamp of bij een bepaalde kant. Ik hoor bij jullie en jullie bij mij. Of je nou gevaccineerd bent of niet. Of je me nu snapt of niet, je hoort bij mij en ik hoor graag bij jou. Ik weiger mee te doen aan verdeeldheid, aan veroordeling, aan de angst. Er is maar 1 kant, en dat is de kant van liefde.
De grootste en engste ziekte die er nu heerst is niet corona… het is “angst en verdeling” en ik weiger me over te geven aan die ziekte. Het is al een pandemie waar geen vaccinatie tegen bestand is. Zie de verdeeldheid, de pijn, het verdriet. Families en vrienden groepen die uit elkaar vallen. Ineens is het niet meer je lieve zus maar die niet óf wel gevaccineerde… Dát is de ziekte lieve mensen. Laten we samen blijven. Laten we niet oordelen over elkaar. Laten we zelf de verbinding maken, op afstand als je dat wil ;-) Ik kies voor de liefde, ik kies voor jou, ik kies voor mezelf. Ik sluit niet uit, ik sluit niet buiten, ik kies inclusief! Liefs, Femke Joy.
Deze blog is geschreven door Femke Joy Huibers-Saffrie.
Echtgenote van Vincent, stiefmoeder van Sieske (21) moeder van Fedde (8), Sister en boven alles Vrouw. Ik houd van kamp-/haardvuren, een goed boek, chocolade en de Liefde.
Vond je dit inspirerend?
Deel het op social media: